του Αντώνη ΑνδρικάκηΗ φωνή της μας ταξιδεύει χρόνια τώρα στα τοπία της πιο κρυφής μας ευαισθησίας. Έχει σημαδέψει ανεξίτηλα το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Η Δήμητρα Γαλάνη μέσα από ηχογραφήσεις, συναυλίες και μουσικές παραστάσεις μας λέει τη αλήθεια της και μας παρασύρει στο μαγικό κόσμο της τέχνης της. Η Δήμητρα έχει άποψη. Πάντα έπαιρνε θέση χωρίς φόβο και με πολύ πάθος!
Την βρήκα στο σπίτι της μια μέρα που ο κόσμος ήταν στους δρόμους. «Πώς τάχουμε κάνει έτσι; Τώρα που πραγματικά υπάρχει θέμα κανείς δεν τους πιστεύει τους συνδικαλιστές! Είναι χρόνια ολόκληρα στους δρόμους. Οι μπλε για τους πράσινους, οι πράσινοι για τους μπλε , οι κόκκινοι για τους πράσινους και τους μπλε. Και τώρα που θίγεται ουσιαστικά η εργατική τάξη δεν τους πιστεύει κανείς. Δεν είναι άγριο πράγμα για έναν άνθρωπο του μεροκάματο; Τώρα βέβαια θα μου πει κανείς, εσύ τι μιλάς από θέση ισχύος; Δεν χάνεις το μεροκάματο σου. Δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ζει σ΄αυτή τη χώρα και να μην υφίσταται αυτή την κρίση. Ό,τι αφορά όλους αφορά κι εμάς.»
Είναι πάντα καλά ενημερωμένη -από το διαδίκτυο αποκλειστικά - και πιστεύει πως από αυτή την κατάσταση θα βγούμε πιο δυνατοί αρκεί να ξαναβρούμε τη χαμένη μας κλίμακα. «Λειτουργούσαμε εκτός κλίμακα . Σαν να είμαστε άλλη χώρα. Και τώρα υπάρχει ένα μούδιασμα καθώς βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Ως τώρα βλέπαμε κάποιον άλλο! Τώρα που ήρθε η ώρα να δούμε την πραγματική εικόνα είναι λίγο ζόρικο. Στην Ισλανδία ξαναγίνανε ψαράδες οι άνθρώποι! Πάθανε τη ζημιά και τώρα ψαρεύουνε, οργανώθηκαν, κάνουν εξαγωγές. Εγώ τους θεωρώ πιο μάγκες από μας! Εμείς είμαστε το ομορφότερο φιλέτο του πλανήτη, έχουμε μια γη που γεννάει και δίνει συνέχεια την έχουμε παρατήσει και ασχολούμαστε με business και management! Υπάρχουν άνθρωποι που στριμώχνονται στην Αθήνα πέντε νοματαίοι σε ένα δωμάτιο και υπάρχει και ρημάζει στο χωριό ένα σπίτι μεγαλύτερο που έχει και ένα κτήμα …… και κάθονται σε αυτήν την αθλιότητα.»
Η Δήμητρα έχει κάνει μια μεγάλη διαδρομή με το ταλέντο και τη δύναμή της. Έχει την σοφία του ανθρώπου που τη ζωή του την έχτισε με τη αξία του. Γιαυτό τα πράγματα τα βλέπει ψύχραιμα. «Στηριζόμουν πάντα στα δικά μου πόδια. Δεν είχα ούτε δεκανίκι ούτε μπαστούνι ούτε τίποτα. Και τώρα όπου με πάνε τα πόδια μου θα πάω. Ίσως αυτή η εποχή είναι για να σκεφτούμε.. Να ξανακοιτάξουμε τις ανθρώπινες σχέσεις που είχαμε χάσει. Να ξαναπιούμε ένα τσιπουράκι στο σπίτι, να γελάσουμε με ένα ανέκδοτο, να κάτσουμε σε ένα τζάκι, να πάμε μια εκδρομή σε αυτή την υπέροχη χώρα φτηνά και ανθρώπινα».
Την θυμάμαι να καυτηριάζει την διασκέδαση της «φιάλης», της «γαρδένιας» και της «λεζάντας» και σήμερα το επαναλαμβάνει . «Δεν καταλαβαίνω τι διασκέδαση είναι να πάνε πέντε άτομα στα μπουζούκια να πιούνε πέντε μπουκάλια να γίνουνε «ντίρλα». Εγώ αυτό το θεωρώ βαθύτατη θλίψη και δυστυχία. Τόσα χρόνια καήκανε εγκέφαλοι!»
Πιστεύει πάντως πως είμαστε προνομιούχοι γιατί μπορούμε μέσα από την τέχνη να εκφράσουμε τον πόνο και την αγωνία. «Ένας καλλιτέχνης αυτό που βιώνει το παίρνει και το επεξεργάζεται μέσα του και σίγουρα κάτι θα του βγει. Αυτή τη στιγμή πάντως αν μου πεις να βγω να τραγουδήσω θα σου πω όχι. Δεν νοιώθω την ανάγκη να τραγουδήσω. Δεν έχω διάθεση. Την αλήθεια μου λέω!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου